Çünkü asıl titreten ve öldüren şey

Gece vaktinde kalbimizin dönüşmesidir

Gündüz vakti taşıdığımız taşlara.

Bize burada sadece biraz cam kırığı,

Biraz taş, biraz toprak verirler:

Çünkü bilirler ki çiçeğin bir yaprağı

Alelade bir adamın bile derdine derman olur.

Birden fazla hayat yaşayanı

Birden fazla ölüm bekler.

İçimizden bir parça kopmuştu,

Ve o kopan şeyin adı Umut’tu.

Ey inleyen rüzgâr!

Biz ne yaptık

Ki bunları görmeye mecbur kaldık?

Dünya döner,

Ama sakat kalır zincirlenen bilekler

Ne hoştur meşe’nin, karaağacın yaprakları,

Bahar mevsiminde yeşeren dalları;

Ama ne fenadır görmek darağacını,

Ve köklerindeki yılan ısırıklarını:

Ve dinç de olsa, cılız da olsa, o adam,

Mutlaka ölecek, gençliğine doyamadan!

Peki kim dayanabilir darağacında

Boynunda kendir ilmekle durmaya,

Ve gökyüzüne son bir defa

Celladın elleri arasından bakmaya?

Ne ellerini ovuşturdu, ne gözyaşı döktü,

Ne etrafına bakındı, ne hasretle bitap düştü,

Yalnızca havayı içine çekti, sanki

Havada bir şifa, bir derman varmış gibi;

Öylece ağzını açtı, ve içti güneşi

Güneş sanki şarapmış gibi!

Bu adam sevdiğini öldürmüştü,

Ve bu yüzden de ölmüştü.

Ve herkes öldürür sevdiğini,

Bunu böyle bilin,

Kimi hazin bir bakışla öldürür,

Kimi latif bir sözle,

Korkaklar öperek öldürür,

Yürekliler kılıç darbeleriyle!