Aşksız ve paramparçaydı yaşam Bir inancın yüceliğinde buldum seni Bir kavganın güzelliğinde sevdim Bitmedi daha sürüyor o kavga Ve sürecek Yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek
Geçtiğimiz o ilk nehirlerden beri Suyun ayakları olmuştur ayaklarımız Ellerimiz taşın ve toprağın elleri
Ve topraklılar tanrılaşıp Topraksızlar köleleştiği zaman Acının ilk yangını O zaman tutuşmuştu içimizde Sevginin ilk yaprağı o zaman solmuş O zaman kurumuştu ellerimizde
Ölmeden önce güneşteydi gözleri İşte bu yüzden Ölürken ışıl ışıldı son sözleri
Yıllar okyanusta yorgun bir gemi Ve yaşam Karada ağlayan bir sevgiliydi
Ey gözleri güneş soluğu Yüreği dağ doruğu doğa Bu seslenişimiz yalnızca sana Yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini Söylenecek sözümüz bitmedi daha
Ne gün batışı ölümlerin üzüncüne Ne tan atışı doğumların sevincine Ey bir elinde mezarcılar yaratan Bir elinde ebeler koşturan doğa Bu seslenişimiz yalnızca sana Yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini Bitmedi daha sürüyor o kavga Ve sürecek Yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek
Susamıştım Açtım Sancılıydım binlerce kez Sığmaz olmuştum deli poyrazlara Sesimi saçlarına bağlamıştım Ve aşksız geçen her günün adına Aylarca dizlerinde ağlamıştım
Bir yanımız büyük bir ülkeydi kimsesiz Bir yanımız yine bize düşmandı Oysa yalnızdık dünyanın orta yerinde Yitip giden pembe çocukluğumuz Yine zamansız büyümüş bir kandı
Hayır Ege'de tütün değildi hiç kimse Çukurova'da pamuk Konya'da buğday değildi ağlayan Ucu kırık bir kalemdi yalnızca Bir de yakılan kitap Ve bıçaklanan defterdi bağıran
Bir türlü katamadık güzelliğimize Bir at gözlüğü müydü bu Bir bakar körlük müydü yoksa Ki yaşamın tümünü kucaklamadan Varmak istedik o sonsuz yaşama
Ey her şeye bitti diyenler Korkunun sofrasında yılgınlık yiyenler Ne kırlarda direnen çiçekler Ne kentlerde devleşen öfkeler Henüz elveda demediler Bitmedi daha sürüyor o kavga Ve sürecek Yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek