Aşksız ve paramparçaydı yaşam

Bir inancın yüceliğinde buldum seni

Bir kavganın güzelliğinde sevdim

Bitmedi daha sürüyor o kavga

Ve sürecek

Yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek

Geçtiğimiz o ilk nehirlerden beri

Suyun ayakları olmuştur ayaklarımız

Ellerimiz taşın ve toprağın elleri

Ve topraklılar tanrılaşıp

Topraksızlar köleleştiği zaman

Acının ilk yangını

O zaman tutuşmuştu içimizde

Sevginin ilk yaprağı o zaman solmuş

O zaman kurumuştu ellerimizde

Ölmeden önce güneşteydi gözleri

İşte bu yüzden

Ölürken ışıl ışıldı son sözleri

Yıllar okyanusta yorgun bir gemi

Ve yaşam

Karada ağlayan bir sevgiliydi

Ey gözleri güneş soluğu

Yüreği dağ doruğu doğa

Bu seslenişimiz yalnızca sana

Yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini

Söylenecek sözümüz bitmedi daha

Ne gün batışı ölümlerin üzüncüne

Ne tan atışı doğumların sevincine

Ey bir elinde mezarcılar yaratan

Bir elinde ebeler koşturan doğa

Bu seslenişimiz yalnızca sana

Yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini

Bitmedi daha sürüyor o kavga

Ve sürecek

Yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek

Susamıştım

Açtım

Sancılıydım binlerce kez

Sığmaz olmuştum deli poyrazlara

Sesimi saçlarına bağlamıştım

Ve aşksız geçen her günün adına

Aylarca dizlerinde ağlamıştım

Bir yanımız büyük bir ülkeydi kimsesiz

Bir yanımız yine bize düşmandı

Oysa yalnızdık dünyanın orta yerinde

Yitip giden pembe çocukluğumuz

Yine zamansız büyümüş bir kandı

Hayır

Ege'de tütün değildi hiç kimse

Çukurova'da pamuk

Konya'da buğday değildi ağlayan

Ucu kırık bir kalemdi yalnızca

Bir de yakılan kitap

Ve bıçaklanan defterdi bağıran

Bir türlü katamadık güzelliğimize

Bir at gözlüğü müydü bu

Bir bakar körlük müydü yoksa

Ki yaşamın tümünü kucaklamadan

Varmak istedik o sonsuz yaşama

Ey her şeye bitti diyenler

Korkunun sofrasında yılgınlık yiyenler

Ne kırlarda direnen çiçekler

Ne kentlerde devleşen öfkeler

Henüz elveda demediler

Bitmedi daha sürüyor o kavga

Ve sürecek

Yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek